Waar er mensen zijn, verschijnt
milieuvervuiling, een vloek voor de aarde?
De mens
bezet de planeet, overwint en onderwerpt hem, gebruikt het voor zijn voordeel,
maar in elke actie is er een secundair en negatief effect dat uitbreidt als
hebzucht groeit en de wens om zelfs het laatste redmiddel uit te putten om hun
hebzucht te bevredigen en dwaasheid De vervuiling die groeit zonder te stoppen
en op de meest onverwachte plaatsen.
In de
afgelopen decennia hebben mensen miljoenen tonnen plastic afval in het milieu
gegooid. Kunststoffen, afgeleid van aardolie, hebben duizenden jaren nodig om
te ontbinden; ondertussen vervuilen ze wateren, bedwelmen ze dieren en komen ze
in de voedselketen.
In de
Noord-Pacifische Oceaan is er de Great Pacific Garbage Patch, groter dan de
staat Texas, met 696.241 km2. Er zijn vuilnisplekken in andere oceanen, India
en Atlantische Oceaan. Voor de NOAA (National Oceanic and Atmospheric
Administration) zijn het geen 'vuilniseilanden', homogene massa's, maar iets
dat zich verspreidt als een sterrenstelsel. Als het eilanden waren, zou het
voldoende zijn om het deeg op te tillen en te verwijderen. SES-wetenschappers
berekenden dat er 580.000 stukjes plastic per vierkante kilometer in de
Atlantische Oceaan zijn.
Het plastic
dat de oceaan binnenkomt, komt van schepen en platforms die op volle zee zijn
(20%); de rest komt van afval dat in de zee wordt gegooid, wordt verzameld door
de getijden op het strand en opzettelijk met afval wordt gegooid.
Kunststoffen
worden niet biologisch afgebroken, ze breken in kleine stukjes die worden
geconsumeerd door vissen en zeezoogdieren. Wanneer het polystyreenschuim in
kleinere delen breekt, zinken de componenten in de oceaan, waardoor de
verontreinigende stof zich over de zee verspreidt. De directe toxiciteit van
kunststoffen is afkomstig van lood, cadmium en kwik. Deze gifstoffen zijn in
veel vissen aangetroffen en zijn gevaarlijk voor de mens. Diethylhexylftalaat
(DEHP) is een toxisch carcinogeen. Andere effecten, naast de kankers, worden
onthuld in geboorteafwijkingen, immuunsysteemfouten en problemen met de
ontwikkeling van het kind. Andere toxische kunststoffen, BPA of bisfenol-A,
gebruikt in plastic flessen en voedselverpakkingen, interfereren met de
menselijke hormonale functie.
De zeeën
zijn niet de enige stortplaatsen voor vervuilend afval. De bekkens van
rivieren, meren, steden en omgeving, zelfs de ruimte worden beïnvloed. Steden
zijn "natuurlijke vuilstortplaatsen", maar
Wat gebeurt
er op plaatsen ver van steden? Niemand zou denken dat Everest een
vuilstortplaats is die even gevaarlijk is als vuilnisstortplaatsen in vervuilde
steden en stranden.
Mount
Everest, op 8.848 meter boven zeeniveau, was de eenzaamste plek op aarde, en
misschien wel de schoonste; tot 29 mei 1953, toen Edmund Hillary en de gids
Tenzing Norgay de top veroverden. Nu lijdt deze berg aan de aanvallen van een
mens zonder een milieubewustzijn dat al zijn hellingen afval en uitwerpselen
vult.
In mei 2018
rapporteerde de Chinese krant Global Times over een expeditie van 30 mensen die
probeerden de heuvel midden in het opstijgseizoen schoon te maken, met trieste
resultaten: alleen tussen april en mei verzamelden ze 8,5 ton afval (tenten,
flessen van zuurstof, gasflessen, kilometers touwen, blikjes voedsel en
verlaten lijken). Van het totale ingezamelde afval kwam 2,3 ton overeen met
alleen bevroren menselijke uitwerpselen, wat aangeeft dat Everest een latrine
in de hoogte is.
In het
basiskamp (5.350 meter hoog) worden de overblijfselen verzameld en overgebracht
naar een laag gebied waar ze op de juiste manier worden verwerkt; aan de verste
bases graven mensen in de sneeuw om ontlasting en urine te verbergen. Volgens
The Washington Post genereren bergbeklimmers tegen het seizoen 12 ton
menselijke uitwerpselen, die onder de sneeuw worden "opgeslagen". Het
smelten van de berg brengt de uitwerpselen naar de basiskampen, waardoor de
gezondheid van de klimmers die het ijs smelten gevaar loopt om het als water te
consumeren. In 2012 was de verontreiniging van waterbronnen al gewaarschuwd; In
2013 zei een bekende journalist en bergbeklimmer dat de klimmers zelf vermeden
de sneeuw te koken om het water te drinken uit angst voor een infectie. Nu zijn
de autoriteiten op zoek naar echte oplossingen voor het probleem. Het idee is
om biologisch afbreekbaar afval in de buurt van Everest te verbranden en de
rest neemt ze mee naar Kathmandu (hoofdstad van Nepal) om souvenirs te maken.
Een meer complex project, het Biogas-project van Monte Everest, heeft tot doel
een bioreactor te creëren om de uitwerpselen om te zetten in compostmateriaal;
Het zal naar verwachting tegen 2019 werken.
Is er ruimte
vrij? Nee, het is ook een minder zichtbare stortplaats, vroeg of laat worden de
effecten gevoeld.
Referenties
31 enero, 20192 Vistas5 Min. de lectura
Al monte Everest lo enferman: se está
convirtiendo en una letrina Manuel Herrera. 15 junio, 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.